کاشت گل آفتابگردان

آفتابگردان گیاهی یک ساله و چندساله، دارای سه نوع ریشه است :

نخست، ریشه اصلی که تا ۴/۲ متر در عمق زمین فرومیرود.

دوم ، ریشه های فرعی که در ۲۵ سانتیمتری عمق خاک پراکنده میشوند و مهمترین بخش ریشه را تشکیل میدهند.

سوم ، ریشه های سطحی که نزدیک به سطح خاک هستند.
ساقه آفتابگردان اندکی خشن است، قطر آنها ۵/۲ تا ۵/۷ سانتیمتر است و ارتفاعشان تا ۴ متر میرسد. برگها به طور متناوب روی ساقه میرویند. این برگها عریض، تخم مرغی یا مثلثی شکل دندانه دار ، کرکدار و زبر هستند. از این روی، گوسفندان، بویژه برهها، از خوردن آن امتناع میکنند. طول برگها به ۴۰ سانتیمتر و عرض آنها به ۱۵ تا ۲۰ سانتیمتر میرسد. برگها رو در روی آفتاب قرار گیرند به طوری که پهنک برگهایی که در معرض نور هستند، همراه با تغییر جهت آفتاب تغییر جهت میدهند و همواره به حالتی تقریباً عمود بر اشعه آفتاب قرار میگیرند. پهنک برگ آفتابگردان، به هنگام طلوع خورشید به سوی مشرق، در غروب به سوی مغرب و در ظهر رو به بالاست.
گلهای آفتابگردان در انتهای ساقه میرویند و گل آذین آن به صورت کلاپرگ (کپهای) است. این گلها روی نهنج (طبق) قرار دارند. قطر طبق در حدود ۵ تا ۱۵ سانتیمتر است. لیکن در پارهای اوقات به ۴۰ سانتیمتر میرسد. طبق دارای ۸۰۰ تا ۱۵۰۰ گل است. گلهای اطراف طبق کاسبرگ و گلبرگ دارند. رنگ گلبرگها معمولاً زرد یا قهوهای مایل به قرمز است و عمر گلها اغلب به ۶ هفته میرسد. این گلها اندام زایشی ندارند. از این روی بارور نمیشوند، لیکن حشرات، بویژه زنبور عسل را به سمت طبق هدایت میکنند.گلهای داخل طبق کاسبرگ ندارند اما اندام ماده و نر دارند و بارور میشوند و تولید دانه میکنند. امروزه ثابت شده است که گلهای وسط دیرتر از گلهای کناری میرسند.
طبق گل آفتابگردان از صفحهای به رنگ خرمایی یا تقریباً سیاه که به سمت پایین خم شده تشکیل یافته است. تعداد آنها ۱ تا ۶ است. در بعضی از واریته ها طبقها هم روی شاخه های فرعی، هم در نوک ساقه اصلی به وجود میآیند، در صورتی که در بیشتر ارقام معمولاً یک طبق در انتهای ساقه اصلی دیده میشود.
آفتابگردان خود بارور نیست، گرده افشانی آن بیشتر توسط حشرات انجام میگیرد و در بعضی از واریته ها گرده افشانی به طور مستقیم است.
تعداد کرومـوزوم هـای آن، در ارقام یک سـاله، ۱۷ = n است. در صورتی که این تعداد در ارقام چنـد ساله آن ۳۴= n2 و ۵۷ = n3 است. میوه آفتابگردان نوعی «فندقه» است که در اینجا با «دانه» مترادف گرفته میشود. دانه ها بر روی طبق آفتابگردان در امتداد دایره های متحدالمرکز و فشرده به هم داخل حجره ها قرار دارند.
نیاز اقلیمی گل آفتابگردان
آفتابگردان گیاهی است مخصوص مناطق نیمه گرمسیر تا گرمسیر . بهترین موقع جوانه زدن این گیاه وقتی است که دمای خاک در حدود ۱۰ درجه سانتیگراد باشد. مجموع درجه حرارت از زمان کاشت تا هنگام برداشت این گیاه ۲۶۰۰ تا ۲۸۰۰ درجه سانتیگراد است. آفتابگردان در صفر درجه سانتیگراد از بین میرود.این گیاه در هنگام گل دادن در برابر مدت تابش نور حساسیت زیادی ندارد. از این روی، جزو گیاهان بی تفاوت (خنثی) به شمار می آید.
آفتابگردان در اوایل کاشت به آب کمتری نیاز دارد. لیکن پس از رشد کافی، یعنی از موقع گلدهی به بعد، مقدار آب مصرفی آن افزایش مییابد، بر طبق آزمایشهای به عمل آمده، این گیاه از زمان کاشت تا هنگام برداشت در هر هکتار به ۴ تا ۷ هزار متر مکعب آب احتیاج دارد.
آفتابگردان حساسیت زیادی به خاک ندارد و در هر نوع خاکی می تواند رشد کند. لیکن در زمینهای سفت و سنگین و زهکشی نشده مسلماً محصول خوبی نخواهد داد. این گیاه در خاکهای شنی ـ رسی یا رسی ـ شنی با واکنش ۷ معمولاً بهترین محصول را به بار میآورد و در برابر شوری خاک مقاومتی بسیار اندک دارد.

تکفارس آی آر

روش ازدیاد گل آفتابگردان
آفتابگردان از طریق کاشت بذر تکثیر میشود.
بذر آفتابگردان باید عاری از تخم علفهای هرز باشد. شکسته و پوک نباشد و دارای قوه نامیه خوبی باشد.
بهترین زمان کاشت آن در تهران از اواسط فروردین تا اواخر اردیبهشت است. برای کاشت این گیاه، چاله هایی به عمق ۳ تا ۶ سانتیمتر ایجاد میشود و سپس ۲ تا ۳ بذر را با هم بطور ردیفی در داخل هر چاله قرار داده و روی آنها را با خاک پرکنند. البته بهتر است که بذرها را چند ساعت پیش از کاشت در آب قرار دهند.
کاربرد گل آفتابگردان
با توجه به اینکه آفتابگردان از جمله گیاهانی است که عمر گلدهی آن حداکثر تا ۶ هفته به طول میانجامد میتوان از آن در سطح پارکها و میادین بصورت کشت ردیفی استفاده کرد.
این روش کاشت آفتابگردان در زیباسازی و جلوه گری آبنماها و اطراف آنها سودمند میباشد. به علاوه کشت آفتابگردان در گلجای ها (فلاورباکس) برای تزیین حیاط های کوچک، تراس ها، بالکن ها و پشت بامهای منازل توصیه میگردد.

برای این منظور، بهتر است انواع پرورش یافته این گیاه مورد استفاده قرار گیرند که معروفترین آنها عبارتند از :
Helianthus annuus nanus :
این گیاه به خورشید زرد و زرد طلایی معروف است. بلندی آن ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر میباشد. گلهای دوتائی به مقدار زیاد دیده میشوند. زمان کشت این گیاه از اوائل اردیبهشت تا اوائل خرداد و زمان گلدهی آن اواسط مرداد تا اواسط مهر است.
از این نوع آفتابگردان، بیشتر برای تزیین دسته گل استفاده میکنند، همچنین کشت آن در گلجای ها برای تزیین حیاط های کوچک، تراس ها، بالکن ها و پشت بام های منازل توصیه میگردد.
Helianthus cucumerifolius :
این گیاه زرد طلائی میباشد. بلندی آن حداکثر به ۱۵۰ سانتیمتر میرسد. بوته آن به صورت کپه است. گلها متعدد ، کوچک و قطر آنها ۸ سانتیمتر میباشد. زمان کشت این گیاه اوائل اردیبهشت تا اوائل خرداد و زمان گلدهی اواسط مرداد تا اواسط مهر است.
جهت کاشت در پارکها و میادین در اطراف آبنماها پیشنهاد میگردد.
Helianthus debilis :
این گیاه به خورشید زیبای پاییزی معروف است. گیاهی است پا بلند که بلندی آن به ۲۰۰ سانتیمتر میرسد. رنگ گلبرگها طلائی و برنزی است. کشت آن از اوائل اردیبهشت تا اوائل خرداد و زمان گلدهی آن اواسط مرداد تا اواسط مهر میباشد. از این گونه بیشتر برای تزیین دسته گل استفاده میشود.
Helianthus intermedius:
گیاهی پابلند به بلندی ۲۵۰ سانتیمتر میباشد. رنگ گلهای زرد، قهوه ای، برنزی و ارغوانی است و بعضی از گلها نیز دورنگ میباشند. زمان کشت این گیاه اواسط فروردین تا اواسط اردیبهشت و زمان گلدهی آنها اوائل مرداد تا اوائل مهر است. اندازه گلها متوسط و ساقه ها قوی میباشند. کشت این نوع آفتابگردان مخصوصاً نوع دو رنگ آن در پارکها و میادین در اطراف آبنماها توصیه میگردد