چطور پاکه پاکه پاک زندگی کنیم

گاهی روان ما هم آلوده می شود و در واقع خود ما باعث آلودگی روح و روان خود (و اطرافیان مان) می شویم. این آلودگی نیز مضرات بسیار دارد که تا فرصت هست باید خود را از تبعات منفی آن خلاص کنیم.

برخی از افراد، سمی، تخریب کننده و آلوده به انرژی منفی اند.

تا آنها را می بینید می خواهند با کلمات و رفتارهای ناامید کننده شما را هم آلوده کنند. وقتی با آنها معاشرت می کنید زود خسته و کسل یا ناامید می شوید. آنها در هر زمینه ای منفی هستند. منفی فکر می کنند، بدگمان و شکاک یا کاملا بدبین هستند، شما و دیگران را تحقیر و مسخره می کنند. همه چیز را بد می بینند یا تنها قسمت خالی لیوان را مشاهده می کنند. گویی چشم و گوششان فقط به دنبال بدی ها، سیاهی ها و تاریکی ها می گردد و همان را می بینند و از همان سخن می گویند. چنین افرادی هم آلودگی منفی دارند و هر جا پا می گذارند می خواهند ویروس آلودگی خود را به دیگران هم انتقال بدهند. از این افراد دوری کنید. اگر می توانید به آنها تذکر بدهید که مثبت اندیش تر شوند و منفی گرایی را کنار بگذارند و اگر نمی توانند، لا اقل خود را از دست آنها خلاص کنید.

متاسفانه کلام اکثر ما انسان ها آلوده شده است. اما چگونه؟

تکفارس آی آر

در واقع ما کلام خودمان را با دروغ گفتن، با بدگویی و اتهام وارد کردن به دیگران، با بیان حرف های تاریک و سیاه مانند کلمات زشت، کلمات تفرقه ایجاد کن بین اطرافیان، کلمات متناقض، پراکنده و بیهوده گویی زیاد از حد، دادن قول هایی که بدان عمل نمی کنیم و در کل با گفتن حرف های منفی و مخرب آلوده کرده ایم.

این آلودگی های کلامی مانع می شوند که کلام انسان انرژی و قوت داشته باشد و بتواند در زندگی او منشا برکت شود. در حالی که اگر کلام ما نیز مانند بزرگان مورد مراقبت قرار بگیرد و از آلودگی ها پاک شود می تواند در زندگی ما موهبت های بسیاری بیافریند و ایجاد کند.داشتن کلام آلوده نه تنها اعتبار ما را نزد دیگران کم می کند و حتی از بین می برد بلکه انرژی ما را که بصورت کلام از وجود ما صادر می شود به تدریج کم و کمتر و آلوده و آلوده تر می کند. در ادیان و مذاهب، بر ضرورت پالایش کلام بسیار تاکید شده و گفته می شود که خردمندان کهن، مراقبت از کلام را تا این جا مورد تاکید قرار می دادند که همواره به شاگردان خود می آموختند که تنها زمانی لب به سخن باز کنند که بتوانند کلامی سازنده بر زبان آورند. آنان به علت آگاهی از خطر کلام مخرب، برای سنجیدن این که بر زبان آوردن کلامی، خردمندانه است یا نه، معیارهایی هم تعیین کرده بودند. معیار آنها این بود که

آیا در کلامی که می خواهی به زبان آوری حقیقت هست؟ آیا در این کلام محبت هست؟ و آیا بیان آن ضرورت دارد؟ حتی اگر حقیقت دارد اما محبت ندارد، پس بیان آن هم ضرورتی ندارد…

می گویند مردی در بازار شهر، مدام در حال حرّافی بود، به یکی غر می زد، چاپلوسی دیگری را می کرد، با دروغ کالایش را گران تر می فروخت، به دیگری ناسزا می گفت و همسایه فروشنده خود را مسخره می کرد و خلاصه لحظه ای از سخن گفتن فارغ نمی شد.

مرد ناشناس ولی خردمندی که شاهد رفتار او بود نزد او رفت و گفت: ای مرد مشورتی برای تو دارم، مرد با تعجب به این ناشناس نگاهی کرد و گفت، بگو. ناشناس گفت حیوان درنده ای دارم که نمی دانم با آن چه کنم؟ آیا به نظر تو صلاح است آن را با خود به این بازار بیاورم یا در شهر رها کنم؟ مرد باوحشت به ناشناس نگریست و گفت: مگر دیوانه شده ای؟ مسلم است که نمی توانی و نباید حیوان درنده ای را به همراه خود به این بازار بیاوری. مگر نمی ترسی او مردم بازار، یا حتّی خود تو را بدرد و بخورد؟..

www.takfars.ir

خردمند ناشناس به او گفت: البته که می ترسم، منتهی در عجبم تو چگونه جراٌت کرده ای زبان درنده خود را به همراه خود به بازار آوری، بدون آن که بترسی خودت یا دیگران را بدرد یا بخورد؟..

حضرت علی علیه السلام نیز می فرمایند: زبان در دهان مانند حیوان درنده ای است. اگر رهایش کنی تو را می خورد و نیز می فرمایند که هیچ چیز سزاوارتر از این نیست که انسان زبان خود را به بند کشد و او را در دهان خویش زندانی کند.

در واقع ادعاهای واهی و پرگویی، هر کلامی که مبنایش انکار حق و حقیقت باشد، کلامی که از روی تنفر گفته شود و انواع دیگر کلمات مشابه اینها همگی ما را آلوده می کنند و از جمله آلوده کننده های روح و روان ما به حساب می آیند. همان طور که حتما شنیده اید چند سال قبل آزمایشی بر روی بلورهای آب انجام شد و دانشمندان از آن عکس و فیلم نیز تهیه کردند. وقتی که کلمات نیکو و کلمات کتب آسمانی بر روی یک لیوان آب ادا می شد، بلورهای آب این لیوان که با میکروسکوپ دیده شدند به بلورهایی منظم، زیبا و با اشکال بسیار جالب مبدل می شدند و زمانی که کلمات بد و شیطانی بر آب ادا می شد شکل بلورها نامنظم و زشت به چشم می خورد. روح و روان ما نیز وضعیت مشابهی را در مقابل کلمات پیدا می کند. کلمات آلوده ما را آلوده می کنند و کلمات نیکو زیبا باعث پالایش، زیبایی و اقتدار درونی ما می شوند. پس با واژه های آلوده خود را آلوده نکنیم. فقط آلودگی هوا نیست که باید برایش فکری کنیم بلکه کلا لازم است که از آلودگی و آلوده کننده ها پرهیز کنیم، خود را در معرض آنها قرار ندهیم و اجازه ندهیم که هر چیز و هر کسی روح و روان ما را که بزرگترین موهبت های زندگی مان محسوب می شود، آلوده کند.

آلودگی های ناشی از اعتیاد نه تنها جسم انسان، که روان و روح را هم آلوده می کنند و متاسفانه خیلی زود، این آلودگی به خانواده فرد، شغل او، تحصیل، کارایی ها و دارایی های او نیز منتقل می شود.

در واقع آلودگی ناشی از اعتیاد (چه به مواد مخدر، چه به سیگار) مانند آتش سوزی در جنگل است. آتش از هر جا که شروع شود اگر خیلی زود جلوی آن گرفته نشود، همه جنگل را در بر می گیرد و خشک و تر را می سوزاند و در پایان نیز همه چیز از بین می رود. دیگر نه محصول و میوه ای باقی می ماند و نه حتی درخت سالمی که بتواند روزی دیگر ثمر بدهد.

آلودگی ناشی از اعتیاد به مرور روح انسان را می خورد و نابود می کند و نه تنها زمینه ساز بروز انواع بیماری های روانی می شود بلکه بر سلول های مغزی نیز اثر گذاشته و آسیب های فردی و اجتماعی، خودکشی و افسردگی های حاد را افزایش می دهد. بسیاری از معتادان گزارشاتی مبنی بر توهم و هذیان های بیمارگونه می دهند، و گاهی دست به حرکات و اعمال خطرناکی می زنند که به مرگ خود آنها و اطرافیانشان منجر می شود. می گویند فرد معتاد مانند برده است. برده چیزی که به آن معتاد است. چون مانند یک برده عمل می کند و هر چه که ارباب ستمگر خود، که همان مواد مخدر و اعتیادآور است می گوید انجام می دهد و چون ارباب ستمگر او فقط به چیزها و کارهای بد توصیه می کند، برده نیز به ستم کردن، تنبلی و تن پروری، نابود کردن حق دیگران و حتی گاهی دزدی رو می آورد تا بتواند ارباب را راضی نگه دارد.

او از حق همه کس و همه چیز می گذرد، همه چیز و همه کس را آلوده و نابود می کند تا خود و اربابش را زنده نگه دارد.