اتفاقات جالبی که در طی قرن های گذشته فقط یک بار رخ داده اند

خشک شدن آبشار نیاگارا

اگر چه امروزه به طور متوسط در هر ثانیه بیش از ۵۶۷-۸۰۰ لیتر آب از آبشارهای بریدال ویل (Bridal Veil Falls) و آبشار آمریکن (American Falls) فرو میریزد اما این آبشارها که همراه با یک آبشار دیگر (آبشار نعل اسبی (Horseshoe Falls)) سرچشمه ی آبشار نیاگارا به شمار می آیند در سال ۱۹۶۹ به مدت چند ماه خشک شدند. البته این کار عمدی بوده و برای تعمیر و حفاظت از این جاذبه ی طبیعی باارزش صورت گرفت.

در کمال تعجب این موضوع باعث شد که افراد بیشتری از این آبشار دیدن کنند. در هفته ی اول خشک شدن این آبشار بیش از ۸۹-۷۹۰ نفر از آن دیدن کردند. برخی از آن ها حتی موفق شدند در بستر خشک شده ی رودخانه ی بوجود آمده از آبشار قدم بزنند اگر چه پلیس به آن ها هشدار داده بود که چنین کاری خطرناک خواهد بود.

در نهایت کار تعمیر و بازسازی برخی نقاط صدمه دیده به پایان رسیده و بار دیگر آب در آبشار جریان یافت. برخی انتظار داشتند که امواج خروشان آب را ببینند اما جریان آب به طوری تدریجی به سمت آبشار هدایت شد تا اینکه جریان به روال سابق خود برگشت. از آن زمان تاکنون آب این آبشار خشک نشده است اما بر اساس ادعاها قرار شده که یک بار دیگر نیز این کار برای انجام برخی مرمت ها صورت گیرد.

تکفارس آی آر

ستاره ی دنباله دار وِست (Comet West)

این ستاره دنباله دار در مارس سال ۱۹۷۶ توسط یک فضانورد به نام ریچارد وِست رویت شد و به همین دلیل به نام ستاره ی دنباله دار وِست شناخته می شود. ستاره ی دنباله دار وست چندین برابر از مشتری پر نورتر بود. اما دلیل اینکه این ستاره ی نورانی در فهرست ما قرار گرفته به خاطر نور فراوان آن نیست بلکه دوره ی مداری و گردشی آن است.

برخی ستاره های دنباله دار تنها یک بار در طول عمر انسان از زمین قابل مشاهده هستند از جمله ستاره ی مشهور دنباله دار هالی (Halleys Comet) که تنها هر ۷۶ سال یک بار به دور خورشید می چرخد اما دوره ی چرخش ستاره ی دنباله دار وست هر ۲۵۰-۰۰۰ سال یک بار برآورد شده است. این رقم به هیچ عنوان دقیق و قظعی نخواهد بود زیرا کاهش جرم یا بر هم کنش با دیگر اجرام خورشیدی می تواند چرخش ستاره ی دنباله دار به دور خورشید را دچار تغییر کند. البته ۲۴۹-۰۰۰ سال نیز رقم بزرگی خواهد بود.

متاسفانه موضوع رویت شدن ستاره ی دنباله دار وست در رسانه ها انعکاس چندانی نداشت. قبلا در مورد ستاره ی دنباله دار کوهوتک (Comet Kohoutek) گزافه گویی های زیادی شده بود اما تصاویری که از رصد این ستاره ی دنباله دار در رسانه ها پخش شد با آن اغراق ها همخوانی نداشت و به همین دلیل دیگر در رسانه ها به موضوع رصد شدن ستاره ی دنباله دار وست پرداخته نشد. بسیاری از ما عبور این ستاره ی دنباله دار را در سال ۱۹۷۶ از دست دادیم و دیگر قادر نخواهیم بود مجدداً آن را در آسمان کره ی زمین مشاهده کنیم.

www.takfars.ir

واقعه ی کَرینگتون (The Carrington Event)

واقعه ی کرینگتون یک طوفان مربوط به نیروی جاذبه ی زمین بود که در نتیجه ی شعله های عظیم خورشیدی در ۱۱:۲۳ قبل از نیمه شب یکم سپتامبر ۱۸۵۹ به وقوع پیوست. این شعله ی عظیم توسط ریچارد کَرینگتون رویت شد و صبح روز بعد به میدان مغناطیسی زمین برخورد کرد که باعث شد قبل از طلوع خورشید، آسمان به وسیله ی شفق هایی که حتی در جنوب جامائیکا نیز رویت شدند روشن شود. نور حاصله چنان زیاد بود که می شد با استفاده از آن به راحتی روزنامه خواند.

در نتیجه ی این اتفاق سیم های تلگراف دچار اتصالی شده و آتش گرفتند. حتی وقتی که منبع تغذیه کننده ی آن ها نیز قطع شد به دلیل جریان های الکتریکی که در اثر این حادثه به وجود آمده بودند توانایی فرستادن پیام همچنان در آن ها وجود داشت. تا آن روز کسی نمی دانست که شعله های خورشیدی وجود دارند.

ما امروزه هر چند وقت یک بار شاهد این شعله های خورشیدی هستیم اما واقعه ی کرینگتون به دلیل ترکیب شدن دو اتفاق با هم بسیار منحصر به فرد بود. در این حادثه هم مقدار شعله های خورشیدی زیاد بود و هم با میدان مغناطیسی زمین برخورد کرد که آن را به بزرگ ترین شراره ی خورشیدی که در دستکم ۵۰۰ سال اخیر به زمین اصابت کرده است تبدیل میکند. اگر چنین واقعی در زمان ما اتفاق بیفتد خسارتی بالغ بر ۱ تا ۲ تریلیون دلار به تاسیسات زمینی وارد خواهد کرد. به همین دلیل این واقعه ارزش قرار گرفتن در فهرست ما را دارد.

دیدار با دو غول یخی (Two Ice Giants) منظومه ی شمسی

تنها وسیله ی ساخت دست بشر که تاکنون توانسته به سیاره های اورانوس و نپتون برود سفینه ی فضایی ووییجر ۲ (Voyager 2) بوده است. ووییجر ۲ در سفر خود به اورانوس به فاصله ی ۸۱-۴۰۰ کیلومتری این سیاره رسید. این سفینه که تنها ۵-۵ ساعت برای مطالعه ی این سیاره زمان داشت دریافت که ۸۵ درسد جو اورانوس از هیدروژن و ۱۵ درصد آن نیز از گاز هلیوم تشکیل شده است و یک دریای جوشان ۸۰۰ کیلومتر زیر ابرهای آسمانی این سیاره وجود دارد. همچنین مطالعات کوتاه این سفینه ی فضایی نشان داد که میدان مغناطیسی این سیاره به سمت مرکز آن بوده و اورانوس ۱۰ قمر بیشتر از آن چه که قبلا انتظار می رفت دارد.

گردش نزدیک این فضاپیما دور سیاره ی نپتون نیز به همین اندازه با مشاهدات شگفت انگیزی همراه بود از جمله وجود یک نقطه ی سیاه عظیم و چشمه های جوشان روی قمر نپتون که تریتون (Triton) نام داشت. شایان ذکر است که هم خانواده ی این سفینه یعنی ووییجر ۱ (Voyager 1) اولین و تنهاترین سفینه ی فضایی ساخنه دست بشر است که توانست به فضای بین ستاره ای دست یابد که در آن جا میدان مغناطیسی خورشیدی و جریان مداوم مواد دیگر تاثیری بر روی اشیاء ندارد. به عبارت دیگر این فضا بین ستاره ها قرار دارد.

تصرف یک کشتی جنگی توسط نیروهای سواره نظام

تک فارس

در زمستان سرد سال ۱۷۹۵ و در طول انقلاب فرانسه یک ناوگان از نیروی دریایی آلمان در ساحل جزیره ی تکسل (Texel) پهلو گرفته بود در آب های یخ زده ی منطقه گرفتار شده بود. این موضوع باعث شد که نیروهای فرانسوی به رهبری لوییس لاهور (Louis Lahure) موفق شوند سوار بر اسب هایشان به کشتی گرفتار شده حمله کرده و آن را تسخیر کنند. در نتیجه ی این واقعه ی جالب بیش از ۱۴ کشتی جنگی آلمانی به دست نیروهای انقلابی فرانسه افتاد.

در مورد مقدار نبردی که بین طرفین به وقوع پیوسته اختلاف نظر وجود دارد. منابع آلمانی بر این باورند که در واقع جنگی صورت نگرفته و فرماندهان ناوگان دریایی آلمان پذیرفته بودند که از دستور مقامات فرانسوی تبعیت کرده تا جنگ و خونریزی صورت نگیرد و بر اساس آن آلمانی ها تعهد کردند که در صورتی که به آن ها حمله نشود ساحل را ترک نکنند. یک جراح آلمانی که در یکی از این کشتی های به اسارت درآمده حضور داشت در یادداشت های خود چنین نوشته است: در صبح روز شنبه مستخدم کشتی به من اطلاع داد که یک عده سوار نظام فرانسوی در نزدیکی کشتی دیده می شوند. من نیز از پنجره ی کابین بیرون را نگاه کردم و دیدم که واقعاً یک دسته سواره نظام فرانسوی در ساحل ایستاده اند.

بعد از آن لاهور داستان نبرد را چنین بازگو میکند: وقتی که کشتی ها ما را دیدند آماده ی دفاع شدند. در نتیجه من تعدادی از تیراندازانم را به سمت آن ها روانه کردم و بعد از مدتی با باقی مانده ی سواره نظام به آن ها ملحق شدیم. ناوگان دریایی آلمان به تسخیر ما درآمد. خدمه ی کشتی ها با روی باز از ما استقبال کردند… این داستان واقعی تسخیر کشتی های آلمانی است که به وسیله ی یک فرمانده ی سواره نظام ۲۳ ساله طراحی و اجرا شد.

نقاشان نیروی دریایی فرانسه این واقعه را به عنوان یک پیروزی بزرگ نقاشی کرده اند و معمولا از این موضوع به عنوان یک نبرد حماسی یاد می شود. چه در نتیجه ی نبرد و چه به صورت توافقی و بدون خونریزی این تنها باری در تاریخ بود که یک ناوگان دریایی توسط سواره نظام تصرف می شد.

چاله ی نیو هبرایدز (New Hebrides Trench)

ممکن است فکر کنید که نقاط معدودی روی زمین وجود دارد که تاکنون کشف نشده اند اما مکان های متعددی در کف اقیانوس ها وجود دارند که انسان تاکنون نتوانسته به آن ها دسترسی داشته باشد. در اقیانوس ها بیش از ۳۰ چاله ی بسیار عمیق وجود دارد و ما هنوز در اول راه برای سر در آوردن از راز این چاله های بی انتها هستیم. یکی از این چاله های اسرارآمیز چاله ی نیو هبرایدز است که یک فضای توخالی به عمق ۷-۲۰۰ متر در کف اقیانوس آتلانتیک شمالی در فاصله ی ۱-۶۰۰ کیلومتری از شمال نیوزیلند بوده و تاکنون تنها یک زیردریایی کوچک بدون سرنشین توانسته وارد آن شود.

در سفری که یک زیردریایی کوچک به درون این چاله داشت مشخص شد که تمامی چاله های زیر اقیانوس ها شبیه هم نیستند. موجوداتی مانند ماهی های نارنجک انداز (grenadiers) که در بقیه ی چاله های کف اقیانوس ها زندگی می کردند در این چاله حضور نداشتند و در مقابل یک نوع مار ماهی بسیار کمیاب به وفور در این چاله یافت می شد.

گردباد در اقیانوس آتلانتیک جنوبی

T A K F A R S

گردبادهای سهمگین به طور معمول در اقیانوس آتلانتیک شمالی به وقوع می پیوندند. میزان وقوع این رخدادهای طبیعی، به طور متوسط ۱۲ طوفان استوایی و ۶ گردباد در هر فصل بوده اما از سال ۱۹۷۴ تاکنون تنها ۹ طوفان استوایی در اقیانوس آتلانتیک جنوبی به وقوع پیوسته است. دلیل این امر نبود شرایط بر هم زننده ی قبلی و انحراف عمودی بیش از حد طبیعی و معمول باد عنوان شده که شکل گیری چنین طوفان های سهمگینی را مختل میکند.

با این وجود یکی از این طوفان های استوایی نادر در اقیانوس آتلانتیک جنوبی به یک گردباد شدید تبدیل شد که گردباد کاتارینا (Cyclone Catarina) نام گرفت. این گردباد سهمگین در مارس سال ۲۰۰۴ با سواحل این اقیانوس برخورد کرد و به عنوان تنها گردبادی که تاکنون در اقیانوس آتلانتیک جنوبی به وقوع پیوسته است به ثبت رسید. هواشناسان برزیلی این نام را برای آن انتخاب کرده و اعلام شد که سرعت ان به ۱۲۷ کیلومتر در ساعت رسیده که در نهایت باعث تخریب ۳۶-۰۰۰ خانه و مرگ ۳ نفر شد.